دانستنی ها

امروزه ایمپلنت های دندانی راه حلی مطمئن برای درمان بی دندانی می باشند. اگر چه پروسه های جراحی و پروتزی دارای قدمتی بالای 30 سال هستند ولی با این وجود طرح درمانهای ایمپلنت در سالهای اخیر دچار تغییرات و پیشرفت های زیادی شده است برای مثال کاشت ایمپلنت فوری امکان پذیر شده است که بیمار حتی یک روز هم بی دندانی را تجربه نخواهد کرد.

در سالهای اولیه ایمپلنت ها بر اساس استخوان موجود کار گذاشته می شدند (bone base) و سپس برروی آنها به هر نحوی که ممکن بود پروتزی نصب می شد. در نتیجه پروتز نهایی معمولا دارای نتایج زیبایی نبود و اغلب بصورت اوردنچر (پروتز های متحرک برروی ایمپلنت) و یا تورنتو بریچ (tornto bridge) که یک پروتز ثابت متکی بر ایمپلنت با کانتی لور و فلنج های آکریلی بود.

رسیدن به نتایج زیبایی در کاشت ایمپلنت

همچنان که استفاده از ایمپلنت فراتر از افراد کاملا بی دندان رفت و در افراد با دندان که یک یا چند دندان نداشتند استفاده شد، زیبایی نتایج نیز مهم شد. نتایج زیبا فقط در صورتی قابل دستیابی است که ایمپلنت در جای بسیار مناسب کار گذاشته شود بنابراین مفهوم ایمپلنت گذاری بر اساس استخوان موجود جای خود را به ایمپلنت گذاری بر اساس نیاز های پروتزی در زیبایی دارد (prosthetie driven).

همچنان که موقعیت ایمپلنت به منظور دستیابی به نتایج زیبا و مطلوب حیاتی است. شرایط مناسب استخوان از لحاظ حجم و همچنین شرایط لثه اطراف نیز فاکتورهای بسیار کلیدی در خصوص نتایج مطلوب از لحاظ عملکرد و زیبایی می باشند. بنابراین هر گاه کمبودهایی در بافت نرم و سخت موجود باشند باید توسط پیوند استخوان و لثه جبران شود.

بررسی شرایط عمومی بیمار

اولین قدم در طرح درمان بیمار مشخص نمودن این است که آیا بیمار موارد عدم تجویز جراحی مطلق قرار میگیرد یا خیر. بدین معنی که آیا بیمار امکان جراحی های دهان را از لحاظ پزشکی و سیستماتیک دارد یا خیر.

بررسی نیاز های زیبایی و عملکرد بیمار

قدم بعدی در درمان ایمپلنت توسط بهترین متخصص ایمپلنت، بررسی نیازها و انتظارات بیمار است. بسیار مهم است که بیماران شرایط خود را درک کنند و انتظارات غیر واقعی از درمان نداشته باشند و بیمار باید از احتمالات و نتیجه درمان بصورت کامل اطلاع یابد.

آزمایشات کلینیکی و رادیوگرافی اولیه

آزمایشات کلینیکی اولیه مشخص می کند که آیا شخص دارای بیماریهای لثه می باشد یا خیر و فرم فک و رابطه دندانها با هم مطلوب است یا خیر. در صورت وجود هر گونه پاتولوژی و بیماری در دهان اول باید نسبت به درمان آن اقدام شود.

ارزیابی پروتزهای بیمار

قراردهی ایمپلنت بر مبنای پروتز آینده بیمار، استاندارد درمانهای ایمپلنت می باشد.  بصورت یک قانون کلی امکان قراردهی پروتز ایمپلنت اول باید از نقطه نظر پروتزی بررسی شود. استفاده از کست های گچی تست شده بهترین روش برای انجام این مهم می باشد. سپس باید wax up تحقیقی برروی آن انجام شود. وکس آپ امکان بررسی نقایص و عدم تقارن موجود بین دو فک را میدهد.

ارتباط مناسب با تکنسین لابراتوار در موفقیت کار نقش بسیار مهمی دارد. عکسهای داخل دهانی و خارج دهانی با فرمت صحیح برای کار الزامی است. وکس آپ تشخیص وسیله ای بسیار مهم برای ارتباط با بیمار نیز می باشد و نقایص استخوان و نیازهای بیمار را به راحتی برروی کست و وکس آپ می توان نشان داد. امروزه پروسه های تشخیص می تواند توسط تکنیکهای دیجیتال به راحتی انجام شود.

ارزیابی امکان جراحی و نیاز به پروسه های پیوند استخوان

هنگامی که طرح درمان پروتزی برنامه ریزی شد و نقایص استخوان شناسایی شد، قدم بعدی ارزیابی دقیق آناتومی نقایص در ارتباط با نیازهای پروتزی می باشد. به عبارت دیگر این مسئله بسیار مهم است که آیا استخوان موجود برای قرار دادن ایمپلنت به نحوی که پروتز آن در آینده مناسب باشد، کافی است یا خیر.